Recenzja filmu

Les Misérables: Nędznicy (2012)

Nie zawsze to, co sprawdza się na scenie, okazuje się równie udanym przedsięwzięciem kinowym. Wiedzą coś o tym twórcy "Rock of Ages" i "Sweeney Todda". Dlatego też adaptacja "Les Miserables" wcale nie musiała zakończyć się sukcesem. Na szczęście Tom Hooper znalazł doskonały sposób na przeniesienie widowiska na ekran kinowy. W rezultacie otrzymaliśmy jeden z najlepszych musicali ostatnich lat, przywodzący na myśl klasyczne widowiska muzyczne, jak na przykład "Skrzypka na dachu".

Kluczem do sukcesu okazała się wystawna oprawa wizualna. Hooper postawił na piękne, zrobione z rozmachem scenografie, które wspaniale oddają popularne wyobrażenia o XIX-wiecznej Francji. Imponuje również dopracowanie kostiumów i charakteryzacja, w szczególności postaci Fantine (granej przez Anne Hathaway), Valjeana (Hugh Jackman) i Cosette (Amanda Seyfried). Wrażenia obcowania z niezwykłym dziełem dopełniają znakomite zdjęcia Danny'ego Cohena. Dzięki niemu widok ogarniętego rewolucyjną gorączką Paryża, zrozpaczonej Fantine czy Éponine bezradnie patrzącej, jak jej ukochany ugania się za inną, zapadają w pamięć i pozostają z widzami na długo.

Jednak wizualna oprawa nie przytłacza filmu. Stanowi raczej doskonałe dopełnienie muzyki. Najlepiej jest to widoczne przy słynnej piosence "I Dreamed a Dream". Anne Hathaway mimo niezłego głosu nie może się równać z Patti LuPone, Arethą Franklin czy Susan Boyle. Hooper poszedł jednak w innym kierunku, co zaskoczy wszystkich znających tradycyjne wersje utworu. Hathaway całkiem dosłownie wypluwa sobie płuca, jej głos jest rwany, rozedrgany, raz słabiutki, by zaraz, na chwilę, stać się mocnym niczym dzwon. Osadzona w precyzyjnie przygotowanej (i skadrowanej) oprawie wersja ma znacznie więcej sensu i to Boyle "wyjąca" pełną piersią wyglądałaby tu śmiesznie. Wydaje się, że właśnie tej chwytającej za serce scenie Hathaway zawdzięcza to, że w rywalizacji o Oscara w roku 2013 jest wymieniana jako jedna z faworytek.

Zresztą Hooper miał nosa do całej obsady. Przed seansem ich umiejętności wokalne były tym, co budziło moje największe obawy. Na szczęście nie powtórzyła się wtopa, jaką były gwiazdy jęczące w "Sweeney Toddzie" Tima Burtona. Nawet słabiej prezentujący się Russell Crowe trzyma przyzwoity poziom, a jego "słabość" wynika bardziej z zaskoczenia, że nie ma niższego głosu, niż rzeczywistych braków wokalnych. Odkryciem są za to Samantha Barks, która chyba najlepiej śpiewała z całej obsady (choć to oczywiście nie jest żadną niespodzianką zważywszy na jej sceniczną przeszłość), i Eddie Redmayne, po którym nie spodziewałem się aż tak ciekawego głosu.

Niestety "Les Miserables Nędznicy" nie jest adaptacją w pełni udaną. To, co kuleje, to sama historia.  Fabuła opiera się na starciu Valjeana i Javerta, jednak na ekranie nie czuje się w ogóle tego mitycznego konfliktu. Przez to film sprawia wrażenie niespójnego i zbyt długiego. Niektóre wątki wydają się w kinowej wersji zbędne, innym można było poświęcić więcej czasu. Z tego też powodu musical nie wytrzymuje porównania z arcydziełem, jakim jest "Skrzypek na dachu". Niemniej, fani musicali i po prostu dobrych filmów, powinni być zadowoleni.